Ik wil mensen ervan bewust maken dat ziekte van een ouder ook een vorm van verlies is, en tevens een onderbelichte risicofactor voor (onbedoelde!) emotionele verwaarlozing, met alle gevolgen van dien. Artikelen over emotionele verwaarlozing nemen ziekte van een ouder vrijwel nooit mee in hun rijtjes over risicofactoren en ik vind het hoog tijd om deze eraan toe te voegen. … More Onzichtbaar verlies
Een zweetdruppel prikt in mijn oog. Het vocht glijdt over mijn rug, borsten en buik. Ik hef de halters nog een laatste keer omhoog. De zoveelste pijnscheut gaat door mijn nek. Mijn half uur zit er eindelijk op. Ik leg de halters neer en breng mijn hand naar mijn nek. De pijn wordt met de dag erger. … More Sport maakt meer kapot dan me lief is
“We hebben het nog niet over medicijnen gehad, hè.”
Mijn ademhaling schiet omhoog. Spanning giert door mijn borstkas.
“Nee, en dat ga ik ook niet doen.” Ik gris mijn tasje van de grond, sta op en trek mijn jas van de rugleuning. Ik ben naar deze afspraak gekomen voor een diagnostisch onderzoek, niet voor medicijnen. … More Het snoepje van de psychiater
Verlatingsangst is meer dan alleen angst. Het is ook oneindig rouwen om verlies wat niet is geleden. Altijd boos en intens verdrietig zijn om gebeurtenissen die niet hebben plaatsgevonden. Altijd het gevoel hebben dat de angst al is uitgekomen. Dat mensen al dood of bij me weggelopen zijn. Alsof ik mensen honderden keren opnieuw verlies. … More Verlatingsangst is voor mij…
“Vind je dat je als zorgverlener het goede voorbeeld moet geven?”
“Mag een diëtist overgewicht of ondergewicht hebben?”
“Mag een longarts roken?”
Deze vragen werden ooit gesteld in de klas, tijdens mijn opleiding voeding & diëtetiek. … More Het voorbeeld van de zorgverlener
Ik vind mezelf niet echt dik, maar ook niet dun genoeg. Mijn buik is hol, maar neemt nog steeds teveel ruimte in. Al mijn ribben zijn zichtbaar, maar nog niet genoeg. Mijn vingers zijn niets meer dan botjes die bedekt zijn met een blauwe, kapotte huid. ’s Winters zit ik met twee badjassen over mijn kleding nog steeds te rillen van de kou. … More Hoe ik anorexia ontwikkelde en overwon
Na elke huilbui is het verdriet nog net zo groot als daarvoor. Soms zelfs nog groter. De wetenschap dat ik niet kan krijgen wat ik wil, niet kan krijgen wat ik dringend móet hebben, maakt me met de dag wanhopiger. Het gemis gaat steeds harder knagen. Het knaagt mijn gat steeds een stukje groter. Straks is er niets meer van me over. … More Acceptatieprobleem
Ik ben bang voor een leven zonder angst. Bang voor een leven waarin ik de wereld met vertrouwen tegemoet treed. Bang om zonder al te veel problemen te kunnen doen wat ik moet en wil doen. Want als ik geen angst meer heb, wat heb ik dan nog wel? Wat blijft er dan nog over van het leven? Als angstgevoelens verdwijnen, voel ik dan überhaupt nog wel iets? En waar kan ik mijn gedachten dan op richten? Of is mijn hoofd dan stil, leeg en kil? Wie ben ik zonder angst? Ben ik dan nog wel iemand? … More Angst, mijn vijand en vriend
Mijn gevoel verdwijnt langzaam tot ik emotioneel helemaal leeg ben. Er is niets meer. Mijn ziel is dood. Kort daarna voel ik hoe de leegte wordt opgevuld door een verpletterende tsunami van emoties. Het is een vreemde combinatie van hevige emoties die niet bij elkaar passen. … More Emotionele chaos
Mijn psycholoog en ik voeren een discussie over de diagnose. Zij zegt dat degene die het onderzoek naar autisme heeft uitgevoerd, de juiste procedure heeft gevolgd en dat we de uitkomst daarom niet zomaar aan de kant kunnen schuiven. Ik werp tegen dat het volgen van de juiste procedure niet wil zeggen dat de conclusies ook juist zijn. Ik leg haar rustig uit wat allemaal niet klopt en waarom niet. Ze twijfelt en besluit het hele onderzoek opnieuw uit te voeren. … More Onenigheid over de diagnose
“Je bent ziek.”
Deze uitspraak is in de loop der jaren al door meerdere mensen naar mijn hoofd geslingerd. Wanneer ik tegensputter dat ik niet ziek ben, blijven mensen volhouden dat dit wel zo is. Ziek in mijn hoofd noemen ze dat dan. … More Ik ben niet ziek!
Eén van mijn vreemde dingetjes is dat ik een probleem heb met stoplichten. Voornamelijk omdat ze mij vaak dwingen te stoppen terwijl ik dwangmatig moet doorlopen of -fietsen. In tegenstelling tot wat mensen vaak denken bij het woord dwang, heeft het in dit geval niets te maken met angst. … More Het stoplichtprobleem
Het is begin 2015. Ik balanceer op een koord boven een diepe afgrond. Onder mij zie ik een grote zwarte vlammenzee. Om me heen hangt een gruwelijke, doodse sfeer. Met mijn laatste krachten probeer ik op dat koord te blijven staan. Mijn evenwicht is wankel en ik dreig te vallen. Ik ben bang dat ik de val niet zal overleven. Als ik zó diep ga kan ik niet meer verder leven. … More Koorddansend naar het licht
Ik begin langzaam maar zeker te beseffen dat geen enkele therapie of hulpverlener mij zal kunnen bieden wat ik zoek. Niemand gaat de kern van mijn probleem behandelen op de manier zoals ik dat verlang, want er zit een enorme kloof tussen wat ik wil en wat mogelijk is. Mijn diepste verlangen is onrealistisch. … More Mijn diepste verlangen is onrealistisch
De trein rijdt langzaam het station binnen. Ik kan niet wachten tot ik kan uitstappen. Daarnet zag ik vanuit het raam hoe de hemel op aarde is neergedaald en terwijl het buiten zo mooi is, zit ik hier gevangen in een trein. Ik moet mezelf dringend uit deze claustrofobische cocon bevrijden, zodat ik eindelijk die hemelse buitenwereld kan betreden. … More Hemel op aarde
Emotionele chaos 