Ik begin langzaam maar zeker te beseffen dat geen enkele therapie of hulpverlener mij zal kunnen bieden wat ik zoek. Niemand gaat de kern van mijn probleem behandelen op de manier zoals ik dat verlang, want er zit een enorme kloof tussen wat ik wil en wat mogelijk is. Mijn diepste verlangen is onrealistisch.
Mijn ideale wereld
Aandacht en steun
Ik verlang hevig naar iemand die er altijd voor me is, naar me luistert, mij serieus neemt, mij aandacht en bescherming geeft, emotionele en praktische steun biedt en mij onvoorwaardelijk accepteert. Een persoon bij wie ik zo vaak als ik wil op schoot kan kruipen, veilig in zijn of haar beschermende, liefdevolle armen. Iemand die me bij de hand neemt en me door het leven leidt. Iemand die me soms eventjes voorzichtig loslaat en mij vanaf een veilig afstandje aanmoedigt en te hulp schiet als het me even niet alleen lukt. Een stevig vangnet dat mij nooit laat vallen. Een persoon die altijd dichtbij blijft en mij telkens opnieuw een veilige hand aanreikt. Iemand die mij liefde geeft vanuit de rol van een ouder. Liefde wat een gelijke, zoals zoals een partner of goede vriend, onmogelijk kan bieden. Iemand op wie ik altijd kan rekenen, ook in goede tijden. Altijd, elke dag. Iemand bij wie ik niet de drang heb om mezelf zwak en hulpeloos te blijven opstellen vanwege de angst dat ik de zorg en aandacht anders zal verliezen.
Zekerheid
Ik wil er volledig op kunnen vertrouwen dat ik dit nooit meer zal verliezen. Geen reden hebben om hier bang voor te zijn. Ik wil de zekerheid hebben dat die persoon mij nooit in de steek zal laten, mij nooit zat zal worden, het nooit te druk zal hebben om er voor mij te kunnen zijn, dat hem of haar nooit iets ergs zal overkomen, nooit ziek wordt, niet eens een griepje krijgt, nooit gewond raakt, nooit emotioneel zal instorten, altijd sterk genoeg zal blijven om er voor me te zijn en nooit dood zal gaan. Al mijn angsten zullen dan als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het maakt dan niet meer uit als dingen verkeerd gaan in mijn leven. Ik kan immers altijd terugkeren naar die onverwoestbare veilige haven waar alleen maar goeds bestaat en altijd zal blijven bestaan.
De realiteit
Onrealistisch verlangen
Ik verlang hevig naar iets wat niet bestaat. Zoekende naar het onmogelijke. Ik voel me teleurgesteld, verdrietig, eenzaam, hulpeloos, somber en boos omdat ik het maar niet kan vinden. En omdat ik weet dat dit ook nooit gaat gebeuren. Er is geen enkele therapie die mij kan geven wat ik zo hard nodig heb. Geen enkele hulpverlener of persoon daarbuiten kan mij datgene bieden waar ik zo naar verlang. En al zou iemand mij dit allemaal kunnen en willen bieden, dan zal het toch nooit genoeg zijn. Ik ben een bodemloze put. Er zit een gat in mij wat nooit kan worden opgevuld, al stop je er onmogelijk veel aandacht, zorg en liefde in. Niets of niemand zal ooit mijn oneindig grote behoefte aan aandacht kunnen bevredigen.
Wat wel en niet mogelijk is
Wat een hulpverlener kan doen, is mij een naald en draad aanbieden en mij leren hoe ik zélf mijn wonden kan hechten. Een wond kan daardoor dichtgroeien en een litteken worden, maar een litteken zal altijd een litteken blijven. Een hulpverlener kan mij aanwijzen waar ik zélf de gebroken stukjes kan zoeken, om mij vervolgens lijm aan te bieden en mij te leren hoe ik zélf de stukjes weer aan elkaar kan lijmen. Een gebroken vaas kan daardoor weer een vaas worden, maar de barsten zullen altijd barsten blijven. Een ziel die ooit ernstig beschadigd is geraakt zal nooit meer een zuiver geheel worden. Zelfs de liefste mensen op aarde, de meest kundige en betrokken hulpverleners en de best bewezen therapievormen kunnen niet werkelijk helen wat gebroken is. De breuklijnen zullen nooit verdwijnen en zullen altijd kwetsbaar blijven. Maar dat betekent vast niet dat het nooit beter kan gaan. Met goede hulp kan ik misschien wél het vermogen ontwikkelen om deze kwetsbaarheden te hanteren en accepteren. Dat zou haalbaar moeten zijn. Maar werkelijke genezing is onmogelijk en mijn diepste verlangen zal altijd onbevredigd blijven. Welkom in de realiteit.
Deze blog is ook verschenen op Dsmmeisjes
Emotionele chaos 